QƏRƏNFİL 

Qərənfil! Ey güllərin tacı, gözəl çiçəyim mənim. 

Qərənfil, ey məsumluğun, incəliyin tərənnümü. 

QƏRƏNFİL! Sən həmişə evlərin, əllərin bəzəyi, qəlblərin ümidi, təsəllisi olmusan. Sən həmişə sevənlərin ən gözəl hədiyyəsi olmusan. İlk görüşə çıxan cəngavər oğullarımız sənin adını daim uca tutaraq, səni ən qiymətli hədiyyə kimi öz sevgililərinə bağışlayaraq, onları sevindirirdilər. Nazlı gözəllərimiz isə səni böyük məhəbbətlə qoruyar, nazını çəkər, sənin solmağını heç istəməzdilər. Sənə daim qayğı və məhəbbətlə yanaşardılar. Çünki, sən onların böyük sevgilərinin ilk hədiyyəsi, ilk müjdəsi idin. 

   Şəninə daim şerlər qoşulur, nəğmələr yazılardı. Sən neçə-neçə şerlərin bəzəyi, nəğmələrin ahəngi idin. Gənc analar səni çox sevdikləri üçün öz körpələrinə sənin adını verərdi və buna görə də çox qürurlanardılar. Bəs nə üçün birdən – birə belə ehtibarsız, belə vəfasız olduz ey çiçəklərin bəzəyi, gözəllər gözəli, nazlı, qərənfil! 

   Əvvəllər evlər, əllər bəzəyi olan sən, indi məzarlar bəzəyi oldun. Sevənlərin ürək çırpıntıları ilə bir – birinə dedikləri ilk xoş sözləri eşidə - eşidə gözəllərin əllərində xumarlanan siz, indi necə oldu ki, məzarların üzərində xalıya döndünüz? Şəhid xanımlarının, ana-bacılarının ürək parçalayan, qəlb yandıran ağılarını, laylalarını dinləməyə necə dözür, necə tab gətirir sizin kövrək ləçəkləriniz? 

    Əvvələr şəninə nəğmələr, şerlər qoşulurdusa, indi bayatılar, ağılar, laylalar söylənilir. Əvvəllər bu şeirləri, bu nəğmələri eşidənlər sevinər, onlardan böyük zövq alardılarsa, indi bu bayatıları, bu laylaları, bu ağıları dinləyənlər fəryad qoparır, ah-nalə edərək, öz dərdlərini, ağrı-acılarını bildirirlər. 

   Bununla bəlkə də sən öz sədaqətini, etibarını subut etdin insanlara. Sübut etdin ki, həm şad günlərində, həm də bəd günlərində insanların ən ehtibarlı dostu, həmdəmi olmusan. İnsanların xöşbəxt günlərinin bəzəyi olan sən, kədərli, acı günlərdə də dərdli insanları tənha buraxmayaraq, onların daim yanlarında olmaqla onlara təsəlli oldun, onların dərd ortağına çevrildin. 

   Bu ağrıya, acıya tək tab gətirə bilmədi sənin kövrək ləçəklərin. Ona görə də sizi cüt-cüt düzdülər məzarların üzərinə. Ona görə cüt-çüt düzdülər ki, bu ağrını, bu acını bir-birinizlə bölüşüb, təsəlli alasınız, bir-birinizə təsəlli verəsiniz. Kim bilir bəlkə də, kim bilir bəlkə də...

Məryəm ƏLİYEVA,

Kürdəmir Rayon MKS-nin metodika-biblioqrafiya şöbəsinin baş biblioqrafı