Ağdamı görmədən dünyasını dəyişən əzizlərimin əvəzindən də Ağdamı ziyarət etdim...
Ağdama gedirəm...Uşaqlıq xatirələrimin məskəni, ürəklərdə, xatirələrdə, şəkillərdə yaşatdığımız allı-güllü, çal-cağırlı, cah-calallı Ağdama...
Yol boyu gözüm dolub-boşalır. Ağdamlı günlərin xatirələri xəyalımdan keçir. Böyük, yaraşıqlı evlər, geniş küçələr,adət-ənənəsi, xeyir-şəri,mehriban qonşuları, gözəl havası,suyu,yamyaşıl ağacları, rəngbərəng gül-çiçəyi, dumduru sularını xatırlayıram...
Düşüncələr məni çox uzaqlara aparır...
Böyük və yaraşıqlı, qonaqlı- qaralı evimiz, barlı-bərəkətli bağ-bağçamız, kölgəsində dincəlib, bol-bol meyvəsindən yeyib, budağından yelləncək acıb yelləndiyimiz möhtəşəm tut ağacımızı xatırlayıram...Sanki yenidən uşaq olub o günlərə qayıdıram.Bütün ailəmiz elə o tut ağacının altında bir süfrədə oturub.Musiqi sədası,şən zarafatlar, şıltaq uşaqların səs-küyü, samovardan armudu stəkana süzülən çayın səsi, təndir çörəyinin ətri belə gəlir.
Ağdama yaxınlaşırıq.Çox həyəcanlıyam.Ekranda, şəkillərdə Ağdamın mənfur düşmənlər tərəfindən dağıdılmasını görsəm də, canlı gördüyüm mənzərə məni çox sarsıdır...
O sızıltını,o sarsıntını,o göynərtini ifadə etmək mümkün deyil.
O gözəl şəhərimizdən geriyə qalan yarıuçuq xarabalıqlar, kol-kos basmış küçələr...əyri-üyrü, paslanmış dəmir-dümürlər...
Çox ağır mənzərədir.
Mənə elə gəlir ki, torpaq uğrunda qan tökən,can verən şəhidlərimizin ruhu da
burada dolaşır,gəlib-gedəni qarşılayır.Allah şəhidlərimizə rəhmət eləsin.
Torpğa ayaq basmağa qorxuram.Hansısa nakam bir insanın ruhunu incitməkdən qorxuram...
Sanki şəhər doğma sakinlərindən utanır,
bütün qonaqpərvərliyini göstərmək üçün yenidən pöhrələyən yaşıl ağacları, ətrafa ətir saçan gül-çiçəyi, cəh-cəh vuran quşları,uçuşan kəpənəkləri ilə sevincini bildirməyə çalışır.Elə bil qulağıma Ağdamın səsi gəlir: "Qayıtmısınız,mənim balalarım"
Ağdamın bir zamanlar qələbəlik olan mərkəzi küçələrini gəzirik.Məscidi,Şəhidlər xiyabanını ziyarət edib,şəhidlərimizə rəhmət oxuyuruq, bir vaxtlar çal-çağırlı,uzdihamlı İmarətə gedirik, Şahbulaq qalasına qalxırıq. Beləcə Ağdam küçələrində gəzirik.Ağdamın şirin suyundan içirik,ətirli çiçəklərindən toplayırıq.
Ağdamı görmədən dünyasını dəyişən əzizlərimizin məzarına tökmək üçün bir ovuc torpaq və su götürüb qayıtmağa hazırlaşırıq.
Allaha şükür edirəm ki, bir-iki saat Ağdam torpağında gəzdim, saf havası ilə nəfəs aldım, gül-çiçəyini qoxlayıb, torpağına,ağaclarına sığal çəkə bildim.
Ağdamı görmədən dünyasını dəyişən əzizlərimin də əvəzindən Ağdamı ziyarət edib,düşmənə lənət oxuyaraq geri dönürəm.Ürəyimdə bir yığın nisgil ,Ağdamı hər fürsətdə təkrar ziyarət etmək ümidi ilə geri dönürəm.
Nə doğma küçəmizi,nə doğulub boya-başa çatdığım evi, nə atamın məzarını görə bilmədim.İllərlə xəyalımda yaşatdığım o Ağdamı görə bilmədim.Anamın dünyasını dəyişənə qədər saxladığı cah-calallı, bağ -bağçalı evinin açarları qaldı bir xatirə kimi.
O açarlar ki bir də heç vaxt uşaqlıq xatirələrimlə dolu olan o möhtəşəm evin qapılarını açmayacaq...😒
Amma düşünürəm ki,kökü öz torpağımızda olan,hər şeyə rəğmən ,düşmənin acığına məhv olmayan, yenidən pöhrələyib yaşıllaşan o ağaclar kimi Ağdam da yenidən canlanacaq, gözəlləşəcək,yeni bir Ağdam qurulacaq, həyat davam edəcək. 🤲
Ağdam olacaq,yenidən qurulacaq,həyat əvvəlkindən də gözəl olacaq,amma o Ağdam bir daha olmayacaq...
Yeganə ƏLİYEVA,
"carciTV"