reklam
USD
8 ℃
EUR
BAKI

Bir ovuc noğul

NƏŞR / 31.01.2023 23:18

Atasından Arifə hədiyyə


Yeni,günəşli bir səhər idi. Təbiət insanı həyata səsələyir,yaşamaq eşqini daha da artırırdı. Ağacların, otların, çiçəklərin gözəl qoxusu, yaz müjdəçisi olan quşların cəh-cəhi insanda ifadə edə bilməyəcəyi hislər yaradırdı. Lakin bu gözəlliklərin yaratdığı duyğularla, uşaq evinin həyətində gəzişən uşaqların qəlbini ağırlaşdıran tənhalıq, kimsəsizlik, atılmış insan hisləri arasında dərin bir təzad yaranırdı. Hər gün davam edən valideyn məhəbbətindən, qayğısından kənarda qalmış atılmış uşaqların maraqsız, kədərli həyatı  öz axarında davam edirdi. Çox marağlıdır, internatda olan uşağlar özlərini iki qrupa ayırırdılar; xoşbəxt və bədbəxt uşaqlar. Axı onların taleyi eynidir, necə ola bilər ki, yarı xoşbəxt, yarı bədbəxt ola. Bəli, onlar xoşbəxt uşaqlar idi, çünki hər şənbə-bazar onların yanına gəlib, onları doya-doya qucaqlayıb öpən valideynləri var idi, digərləri isə onlara çox həsədlə baxır, sözün əsl mənasında paxıllıq edirdi. Məhz həmin günlərdən biri idi, Şakirin anası oğlunu görməyə gəlmişdi, balaca Arif isə bu mənzərəni kənardan çox həsədlə seyr edirdi. Onlar söhbət etdikdən sonra anası çantasından bir ovuc noğul çıxarıb oğluna uzatdı. Arif noğulları görəndə nədənsə çox iştahlandı, noğullar ona çox dadlı göründü. Və o səbirsizliklə Şakirin anasının getməsini gözlədi. Şakirin anası gedən kimi Arif ona yaxınlaşıb:

-Ey, bura gəl.

-Mənimləsən?

-Hə.

-Nədir?

-O yanındakı qadın anan idi?

Şakir sanki qürrələnərək:

-Hə, anam idi.

-O sənə verdiyi ağ rəngdə nə idi, çox dadlı bir şeyə oxşayır...

-Noğuldu. Anam bilir ki, mən noğulu çox sevirəm.

"O noğuldan mənə verə bilərsən?”, - deyə Arif Şakirə çox yazıq nəzərlərlə baxdı. Şakir tez noğulları arxasında gizlədərək:

-Yox, yox  verə bilmərəm, axı onları mənə anam verib.

Bu sözləri deyib Şakir sürətlə qaçmağa başladı. Şakir noğuldan  deyil, sanki anasının məhəbbətindən pay verəcəyini düşünüb qısqanaraq Arifdən uzağlaşdı. Arif gözləri dolmuş vəziyyətdə onun arxasınca baxdı və həyata üsyan edirmiş kimi hönkürtü ilə ağlayaraq:

-Ay Allah, axı niyə mənim anam yoxdur ki, məni gəlib görsün, mənə noğul gətirsin...

Arif nə qədər hayqırdısa, üsyan etdisə də, heç bir şey dəyşmədi və o yorğun, qəmli halda otağında çarpayısına uzandı.

Bir gün Arif oturub televiziyaya tamaşa edirdi. Bir ziyalı insanın internatda olan uşaqların həyatı ilə bağlı maraqlı çıxışı onda maraq doğurdu, xüsusilə də onun dediyi bu sözlər Arifi daha çox özünə cəlb etdi, onlar kimsəsiz, valideynsiz deyillər, bəs biz kimik, əlbəttə ki onların valideyni, elə biri mən, özümü hər zaman onların atası hesab edirəm və bir ata kimi heç bir zaman onlardan qayğımı əsirgəmərəm. Bu sözləri deyən tanınmış ziyalı Lütviyar İmanov idi. Bu sözləri eşidən balaca Arifi sanki ildırım vurdu, axı o dünən üsyan edirdi ki, mənim niyə valideynim yoxdu, bəlkə bu da Allahın bir möcüzəsidir. Noğul sevdası Arifi hələ də rahat buraxa bilmirdi və o bu sözləri eşidən kimi belə bir qərar gəldi ki, həmin o adama məktub yazsın və ürəyindən keçənləri ona bildirsin,axı o özünü bizim mənəvi atamız hesab edir. Və belə də edir. Göz yaşlarıyla ləkənmiş məktubda o bütün hislərini,başına gələnləri qələmə alır, nəhayət ona bir ata kimi bir ovuc noğul göndərməyini xahiş edir.

Məktub ünvanına çatır. Çox az müddət keçdikdən sonra, Arifi direktorun otağına çağırırlar. Direktor ona bir yekə qutunu uzadaraq: ”Arif, bala, bunu sənə göndəriblər”, - dedi. Arif onun heç kiminin olmadığını bilsə də, amma çox həyəcanla soruşdu:

-Kim yollayıb?

-Üstündə məktub var, aç oxu.

Məktubun üstündə bu sözlər yazılmışdı: Atasında Arifə hədiyyə.

Bu sözləri oxuyan Arif həqiqəti bilsə belə, sanki həqiqətən atasının hədiyyəsini əlinə almışdı, elə bil ki, bir anlıq özünü kimsəsiz, valideynsiz hiss etmədi. Böyük qutunu əlinə alıb sevincək halda uşaqların yanına qaçdı. Onu dövrəyə alan uşağların arasında Şakir də var idi. Arif qutunu açdı, qutunun işərisi noğulla dolu idi, noğulları görəndə Arifin gözlərindən qeyri ixtiyari yaşlar axmağa başladı və göz yaşları içərisində noğulları uşaqlara payladı. Daha sonra bir ovuc noğulu Şakirə uzadıb: ”Al, götür, bax atam mənə noğul yollayıb, axı o bilir ki, mən də sənin kimi noğul xoşlayıram, ye çəkinmə”, -deyib gülümsəyərək noğuldan yeməyə başladı...



Oxunub: 148






SON XƏBƏRLƏR

2024-03-28

23:10 Azərbaycan təhlükəsizlik orqanlarının 105 illiyi ilə bağlı təntənəli tədbir təşkil olunmuşdur

Product image

2024-03-27

01:29 TƏDBIR KEÇİRİLMİŞDİR

Product image

00:24 “Global Times” qəzeti Azərbaycan-Çin münasibətlərini “Dostluğun qızıl standartı” hesab edir

Product image

00:19 Müdafiə Nazirliyi: Qarabağ bölgəsində Ermənistan silahlı qüvvələrinin tərk etdiyi növbəti dayaq məntəqəsi aşkarlanıb

Product image

00:01 Moldova nümayəndə heyəti AŞPA-ya Azərbaycanla bağlı çağırış ünvanlayıb

Product image

2024-03-19

01:06 Bakıda Yeni Hava Limanı Tikilir

Product image

00:47 Bir çox iş axtaran üçün yeni ümid yeri - İşəgötürənlər öz vakansiyalarını gizlədə bilməyəcəklər

Product image

00:44 Prezident İlham Əliyev və NATO-nun Baş katibi Yens Stoltenberq mətbuata bəyanatla çıxış ediblər VİDEO

Product image

00:35 Azərbaycanın Birinci vitse-prezidenti Mehriban Əliyeva və Özbəkistan Prezidentinin köməkçisi Saida Mirziyoyeva

Product image

00:25 Xankəndinin mərkəzi meydanına “Zəfər meydanı” adı verilib VİDEO

Product image

00:20 Bu gün Torpaq çərşənbəsidir

Product image
XƏBƏR ARXİVİ
ÇOX OXUNANLAR

TƏBRİK EDİRİK!

Seyid Füğara Ağa

Keçmiş hakim dələduzluqda ittiham olunur - Adı qətl sifarişçisi kimi hallanıb

Heydər Əliyevin çətinliklə Polşadan gətirtdiyi "Göyərçin"lər hara yoxa çıxıb?

Əlaqə

Haqqımızda

İDMAN

23:16 "Qarabağ"-"Bayer" oyununda ikinci hissə başlayıb - YENİLƏNİB-3

Product image

22:30 "Qarabağ" möhtəşəm qələbəyə görə futbolçularını MÜKAFATLANDIRDI - Hər oyunçuya...

Product image

23:40 Messi və Ronaldo: Son 20 ilin ən dəyərlisi kim olub?

Product image
Təqvim