Atasından Arifə hədiyyə

Yeni,günəşli bir səhər idi. Təbiət insanı həyata səsələyir,yaşamaq eşqini daha da artırırdı. Ağacların, otların, çiçəklərin gözəl qoxusu, yaz müjdəçisi olan quşların cəh-cəhi insanda ifadə edə bilməyəcəyi hislər yaradırdı. Lakin bu gözəlliklərin yaratdığı duyğularla, uşaq evinin həyətində gəzişən uşaqların qəlbini ağırlaşdıran tənhalıq, kimsəsizlik, atılmış insan hisləri arasında dərin bir təzad yaranırdı. Hər gün davam edən valideyn məhəbbətindən, qayğısından kənarda qalmış atılmış uşaqların maraqsız, kədərli həyatı  öz axarında davam edirdi. Çox marağlıdır, internatda olan uşağlar özlərini iki qrupa ayırırdılar; xoşbəxt və bədbəxt uşaqlar. Axı onların taleyi eynidir, necə ola bilər ki, yarı xoşbəxt, yarı bədbəxt ola. Bəli, onlar xoşbəxt uşaqlar idi, çünki hər şənbə-bazar onların yanına gəlib, onları doya-doya qucaqlayıb öpən valideynləri var idi, digərləri isə onlara çox həsədlə baxır, sözün əsl mənasında paxıllıq edirdi. Məhz həmin günlərdən biri idi, Şakirin anası oğlunu görməyə gəlmişdi, balaca Arif isə bu mənzərəni kənardan çox həsədlə seyr edirdi. Onlar söhbət etdikdən sonra anası çantasından bir ovuc noğul çıxarıb oğluna uzatdı. Arif noğulları görəndə nədənsə çox iştahlandı, noğullar ona çox dadlı göründü. Və o səbirsizliklə Şakirin anasının getməsini gözlədi. Şakirin anası gedən kimi Arif ona yaxınlaşıb:

-Ey, bura gəl.

-Mənimləsən?

-Hə.

-Nədir?

-O yanındakı qadın anan idi?

Şakir sanki qürrələnərək:

-Hə, anam idi.

-O sənə verdiyi ağ rəngdə nə idi, çox dadlı bir şeyə oxşayır...

-Noğuldu. Anam bilir ki, mən noğulu çox sevirəm.

"O noğuldan mənə verə bilərsən?”, - deyə Arif Şakirə çox yazıq nəzərlərlə baxdı. Şakir tez noğulları arxasında gizlədərək:

-Yox, yox  verə bilmərəm, axı onları mənə anam verib.

Bu sözləri deyib Şakir sürətlə qaçmağa başladı. Şakir noğuldan  deyil, sanki anasının məhəbbətindən pay verəcəyini düşünüb qısqanaraq Arifdən uzağlaşdı. Arif gözləri dolmuş vəziyyətdə onun arxasınca baxdı və həyata üsyan edirmiş kimi hönkürtü ilə ağlayaraq:

-Ay Allah, axı niyə mənim anam yoxdur ki, məni gəlib görsün, mənə noğul gətirsin...

Arif nə qədər hayqırdısa, üsyan etdisə də, heç bir şey dəyşmədi və o yorğun, qəmli halda otağında çarpayısına uzandı.

Bir gün Arif oturub televiziyaya tamaşa edirdi. Bir ziyalı insanın internatda olan uşaqların həyatı ilə bağlı maraqlı çıxışı onda maraq doğurdu, xüsusilə də onun dediyi bu sözlər Arifi daha çox özünə cəlb etdi, onlar kimsəsiz, valideynsiz deyillər, bəs biz kimik, əlbəttə ki onların valideyni, elə biri mən, özümü hər zaman onların atası hesab edirəm və bir ata kimi heç bir zaman onlardan qayğımı əsirgəmərəm. Bu sözləri deyən tanınmış ziyalı Lütviyar İmanov idi. Bu sözləri eşidən balaca Arifi sanki ildırım vurdu, axı o dünən üsyan edirdi ki, mənim niyə valideynim yoxdu, bəlkə bu da Allahın bir möcüzəsidir. Noğul sevdası Arifi hələ də rahat buraxa bilmirdi və o bu sözləri eşidən kimi belə bir qərar gəldi ki, həmin o adama məktub yazsın və ürəyindən keçənləri ona bildirsin,axı o özünü bizim mənəvi atamız hesab edir. Və belə də edir. Göz yaşlarıyla ləkənmiş məktubda o bütün hislərini,başına gələnləri qələmə alır, nəhayət ona bir ata kimi bir ovuc noğul göndərməyini xahiş edir.

Məktub ünvanına çatır. Çox az müddət keçdikdən sonra, Arifi direktorun otağına çağırırlar. Direktor ona bir yekə qutunu uzadaraq: ”Arif, bala, bunu sənə göndəriblər”, - dedi. Arif onun heç kiminin olmadığını bilsə də, amma çox həyəcanla soruşdu:

-Kim yollayıb?

-Üstündə məktub var, aç oxu.

Məktubun üstündə bu sözlər yazılmışdı: Atasında Arifə hədiyyə.

Bu sözləri oxuyan Arif həqiqəti bilsə belə, sanki həqiqətən atasının hədiyyəsini əlinə almışdı, elə bil ki, bir anlıq özünü kimsəsiz, valideynsiz hiss etmədi. Böyük qutunu əlinə alıb sevincək halda uşaqların yanına qaçdı. Onu dövrəyə alan uşağların arasında Şakir də var idi. Arif qutunu açdı, qutunun işərisi noğulla dolu idi, noğulları görəndə Arifin gözlərindən qeyri ixtiyari yaşlar axmağa başladı və göz yaşları içərisində noğulları uşaqlara payladı. Daha sonra bir ovuc noğulu Şakirə uzadıb: ”Al, götür, bax atam mənə noğul yollayıb, axı o bilir ki, mən də sənin kimi noğul xoşlayıram, ye çəkinmə”, -deyib gülümsəyərək noğuldan yeməyə başladı...