Sizə kimdən deyim, kimdən danışım bapbalaca Mətindən. Mətin hələ çox balacadı, hələ məktəbə getmir. Həm evdə, həm yaşadığı məhəllədə hamıdan kiçik olduğu üçün ətrafının sevimlisi idi. Hamı onu çox sevirdi. Bu balaca oğlanın şirin dili, bəzən uşaqlar tərəfindən anlaşılmayan fərqli hərəkətləri onu hamının sevimlisi etmişdi. Balaca Mətinimiz bax beləcə yavaş – yavaş böyüyürdü. 

 Qiş səhəridi. Hər tərəf ağ rəngə boyanıb, qar isə ara vermədən, dayanmadan elə hey yağır. Uşaqların sevinclərinin həddi – hüdudu yoxdu, onların səs – küyü həyəti bürümüşdü. Kimi qartopu oynayır, kimi şaxtababa düzəldirdi. Lap körpə uşaqları isə valideyinləri həyətdə gəzdirirdilər. Balaca Mətin həyətdəki səs – küyə oyanıb pəncərədən boylananda qar yağdığını, bütün həyətin ağappaq olduğunu görüb çox, lap çox sevindi. Yeməyini yeyib tez həyətə qaçdı. O, balaca dostları ilə həyətda doyunca qartopu oynadı, dostları ilə böyük şaxtababa düzəltdilər, onun ətrafında çoxlu oynadılar. Balaca Mətin birdən üşüdüyünü, əllərinin donduğunu hiss etdi və ağlayaraq evə qaçıb getdi. Bu balaca oğlan o qədər üşümüşdü ki, soyuqdan tir – tir əsirdi, hətta onun səsi də titrəyirdi. Evə girən kimi tez gəlib sobanın yanında qızınmağa başladı. Artıq hava qaralırdı, qaranlıq yavaş – yavaş qarışırdı. Qaranlıq qarışsa da yerdə, ağacların üzərində, evlərin dam örtüyündə dayanan qar gözəl xalıya bənzəyirdi və ətrafı həm işıqlı göstərir, həm də özəl bir gözəllik yaratmışdı. Soyuqdan üşüdüyü üçün sobanın yanından heç durmayan Mətin axşam yeməyini yeyib yatmaqa hazırlaşırdı ki, valideyinləri onun nə isə düşünüb qaşlarının çatıldığın gördülər. Babası, nənəsi, atası, anası onun bu halını görüb çox maraqla soruşdular. Nə olub sənə, Ay körpə balamız? Mətin isə öz uşaq dünyası ilə düşüncələrini kövrələ - kövrələ babasına, nənəsinə, atasına, anasına bildirərək dedi ki, "Çöldə soyuqdu, Şaxtabab üşüyəcək, onu gətirək sobanın yanına. Mənin kimi o da qızınsın, Yoxsa qar üşüyəcək, Şaxtababanı üşüdəcək, o da soyuqdan xəstələnəcə”. Onun bu sözünə əvvəlcə evdəkilər doyunca güldülər, sonra isə Mətini başa salmağa çalışdılar ki, "qarı evə gətirmək olmaz, onu evə gətirən kimi əriyər, şaxtababa canlı deyil, o üşümür”. Valideyinləri nə qədər çalışdılarsa da Mətinə bunu başa sala bilmədilər ki, bilmədilər. Balaca Mətin gecəyarıya qədər şaxtababanın sobanın yanına gətirmək üçün yollar axtara – axtara yuxuya getdi və mışıl – mışıl yatdı. 

 Səhərdi, gözəl qış səhəri... Hava çox gözəldi. Axşamdan yağan qar və şaxtanın soyuğunun yaratdığı buzlar yavaş – yavaş əriyirdi, suya dönüb axırdı. Mətinin şaxtababası da ərimişdi. Hava soyuq olsa da çox təmiz idi. Səhər tezdən yuxudan duran kimi Mətin əl – üzünü yumazdan əvvəl pəncərədən baxdı ki, görüm şaxtababam üşümür ki? Şaxtababanın əriyib suya dönməsini görən Mətin birdən var gücü ilə qışqırıb ağlamağa başladı və həyətə qaçdı. Mətin "Şaxtababama soyuq oldu, o, xəstələndi, evə aparsaydım, sobanın yanına qoysaydım xəstələnməzdi, əriməzdi” - deyib hey ağlayırdı. Nə valideyinləri, nə də həyətdəki dostları Mətini başa sala bilmirdilər ki, qarı evə aparmaq olmaz, onu sobada isitmək olmaz. Onun bu şıltağlığına həyətdəki dostları və valideyinləri həm gülür və həm də onu başa salmağa çalışırlar. Mətin isə heç nə başa düşmür, heç nəyə məhəl qoymur, elə hey Şaxtababası üçün ağlaya – ağlaya təəssüflənirdi.